Eigenlijk is je bordje deze week te vol, maar geen haar op je hoofd die eraan denkt om die vriendin, je (schoon)moeder, collega of wie dan ook te vragen om ook maar iets van je over te nemen.

Om hulp vragen. Waarom vinden we dat toch zo lastig?

Daarmee zeg je: Ik kan het niet aan

Dat is wat je vaak denkt, toch? Nu weten ze het, nu val ik door de mand. Het is teveel voor me.

Of ze zullen wel denken: “Je hebt hier toch zelf voor gekozen? Jij wil toch werken, en een gezin, en sporten en een sociaal leven…? Los het zelf maar op dan.”

Ik zal je uit de droom helpen: de meeste mensen (en vooral de mensen die om je geven), denken dat écht niet! Die willen alleen maar dat het jou en je naasten goed gaat.

Omdenken: van zwak naar sterk

Om hulp vragen voelt misschien als het tonen van je zwakte.

Maar als je het nou eens van de andere kant bekijkt? Is het dan zwak om om hulp te vragen of is het juist heel sterk en slim om aan te geven wanneer het een keer teveel wordt en je meer ademruimte nodig hebt?

Ik kies toch absoluut voor dat laatste.

Want als iemand jou even kan verlichten, schept dat weer lucht en ruimte en kan je jouw energie weer aanvullen.

Dus in plaats van uiteindelijk ‘om te vallen’ omdat je nooit om hulp hebt durven of willen vragen, blijf je dan juist beter in balans. En dat voelt toch een stuk fijner!

men leest nog steeds geen gedachten

Je hoopt natuurlijk dat mensen in je omgeving op het juiste moment zien dat je hulp nodig hebt en het gewoon aanbieden (en dat je dan ook nog ja zegt).

Maar helaas, je kan er stiekem wel vanuit gaan dat de meesten dat niet zomaar zien.

En als jij nooit om hulp vraagt en doet alsof je het allemaal wel alleen kan, vermoeden mensen ook niet dat je hulp nodig hebt. 

Je zal toch écht zelf het stapje moeten zetten.

Wie vraag ik dan?

Je hoeft het ook niet aan jan en alleman te vragen. Denk dicht bij huis. De mensen die dicht bij je staan hebben het over het algemeen goed met je voor. Ze houden van je en vinden het juist fijn om je uit de brand te helpen.

Het doet ze zelfs goed om te zien dat hun hulp jou helpt, dat het je verlicht of oplucht. Dus gun een ander ook een pleziertje en vraag om die hulp 🙂

Bedenk eens aan wie je het op dit moment die hulp zou durven vragen?

Wat vraag ik dan?

Een uurtje oppassen? De kinderen van school halen? Een pannetje soep maken? Nog even die broccoli in de winkel halen? De hond uitlaten?

Kan er op je werk een deadline worden verschoven? Kan iemand een afspraak of dienst overnemen?

Bedenk wat jou zou helpen op dit moment. Wat zou jou even ademruimte geven zodat je wat energie overhoudt of je emmer niet overloopt? En stel die vraag concreet aan iemand.

Maak de stap voor de ander weer makkelijker

Door zelf de stap te zetten om om hulp te vragen zal de ander het vervolgens ook gemakkelijker vinden om jou eens om hulp te vragen. Zo werkt wederkerigheid.

En tadaa, zo help je elkaar uit de brand. Dat is toch fantastisch?

Nee zeggen mag gewoon

Geef een ander ook de ruimte om nee te zeggen. De hulp moet wel vrijblijvend voelen.

En we kunnen er vanuit gaan dat de meeste mensen mans genoeg zijn om ook nee te zeggen als helpen deze keer niet lukt.

Ervaar het verschil

Heb je om hulp durven vragen en heb je ervaren hoe fijn dat was? Wat was het resultaat voor jou?

Had je minder stress, minder spanning, meer energie om andere dingen te doen?

Geef dan een gemeend dankjewel en denk hier aan als je nog eens hulp nodig hebt maar twijfelt.

En denk je dat een ander een helpende hand kan gebruiken en dat jij die kan geven? Bied je hulp dan aan. Jij weet immers hoe het voelt als je die hulp krijgt.

Pay it forward!